بسياري از والدين را ديده‌ام كه فرزندان‌شان را تا سنين بالاتر از ۳سال هنوز در اتاق شخصي خود نگهداري مي‌كنند و مدام از سختي‌هاي جدا كردن اتاق فرزندشان گله و شكايت مي‌كنند!
طبيعي است كه وقتي كودك با محيطي انس بگيرد و مفهوم ترس و تاريك و … را متوجه شود به سختي مي‌شود او را به اتاقي فرستاد كه در آن تنها باشد و تنها بخوابد!
كودكان بالاي سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جاي خواب‌شان از كنار والدين واكنش‌هاي طولاني مدت نشان مي‌دهند و به يكباره نمي‌شود جاي آن‌ها را از اتاق والدين جدا ساخت!
* ابتدا سعي كنيد به اتاق كودك برسيد و وسايل و اسباب‌بازي‌هايي را كه او دوست دارد در آن قرار دهيد. ساعاتي در روز به همراه كودك در اتاق او بنشينيد و سعي كنيد تمام قسمت‌هاي اتاق را به او نشان دهيد و با او در اتاق بازي كنيد. اگر اتاق كودك كمد ديواري يا قسمت‌هاي ناشناخته‌اي دارد، آن‌ها را به كودك نشان داده و سعي كنيد علاقه‌اي بين كودك و اتاق شخصي‌اش برقرار كنيد.
* در طول روز براي بازي كردن فرزندتان را به اتاق خودش هدايت كنيد و به او بگوييد كه در همان اتاق مي‌تواند بازي كند و نبايد وسايل بازي‌اش را به خارج از اتاق بياورد. در ميان بازي و هنگامي كه كودك خسته مي‌شود او را در همان اتاق بخوابانيد و در كنارش تا كامل به خواب رود. توجه داشته باشيد كه اتاق كودك هرگز نبايد تاريك و بدون نور باشد تا او بتواند به راحتي و بدون ترس به اتاق شخصي‌اش علاقه‌مند شده و آنجا را بپذيرد.
چطور شخصيت كاريزماتيك داشته باشيم؟